Filed under: poezen
Toen ik naar Frankrijk emigreerde wilde ik graag een jong poesje meenemen. Uit een Nederlands nest, want ik vond het een leuk idee om met zijn tweeën te verkassen en een huispoes een spannend buitenleven te bezorgen. Een paar jaar geleden was mijn spierwitte lieveliingskatje overleden en ik vond het tijd worden voor nieuw gezelschap.
Maar het lot greep in. Vlak voordat ik zou verhuizen en nog even in Frankrijk bivakkeerde om de laatste zaken te regelen werd ik gebeld door een Engelse vriend. Wilde ik misschien een poesje hebben? In een dorp verderop was een nest jonge katjes geboren en ze waren dringend op zoek naar een huis. Natuurlijk ging ik kijken. Vijf kleintjes doolden rond in een Franse tuin en ik werd meteen verliefd op een pikzwart poesje dat tegen me aankroop en de indruk maakte mee te willen. Mijn keuze was gemaakt. Over een paar weken zou ik haar meenemen naar mijn nieuwe huis en het idee van een Nederlandse poes was van de baan.
En opnieuw greep het lot in . De Engelse eigenaars van de poezenfamilie belden me op en vroegen of ik alsjeblieft geen twee poesjes wilde hebben. Ze hadden gelukkig nog een andere kattenliefhebber opgespoord,, maar er waren nog vier jonkies over. Ze hadden zich opgedeeld in twee stelletjes De eigenaars hadden besloten toch maar zelf een van de poezensetje te houden, in hun tuin liep een complete dierentuin rond, en als ik de andere tweeling nu wilde nemen was alles opgelost. Inderdaad was mijn uitverkoren poesje niet weg te slaan bij haar broertje. Met hun twee roetzwarte kopjes tegen elkaar aangedrukt en de pootjes om elkaar heengeslagen lagen ze te slapen, dus toen ze oud genoeg waren om hun moeder te verlaten kwam ik totaal onvoorzien met twee jonge katjes thuis.
De eerste maanden had ik geen televisie of boek meer nodig. Opschepperig klommen ze in de bomen om te tonen wat ze durfden en lieten zich al koprollend van de trap vallen, want dat ging een stuk sneller. Ook mijn bezoek viel regelmatig onder de bank van het lachen, al kon niemand de een van de ander onderscheiden. Joey had als jongetje een iets driehoekiger kopje, maar op een afstand zag je dat niet
Een paar weken later speelden ze al op de weg. Hoe leerde je katten om voorzichtig over te steken? Zouden ze misschien geneigd zijn mij te imiteren? Tenslotte sliepen ze ook in bed en bedelden tijdens de lunch om eten. Als ik in bad ging zaten ze op de badrand en hengelden met hun pootjes in het water. Ze deden dikwijls wat ik deed.
Op straat ging ik met de poesjes wandelen. Als er een auto aankwam stond ik stil en wees naar de auto. En ze begonnen het te begrijpen. Rijdende auto’s betekende stilstaan en wachten tot het kreng voorbij was.
Vreemd genoeg vinden ze het leuk om in de auto mee te rijden. Een tochtje naar de dierenarts is een uitje en nieuwsgierig kijken ze uit de ramen naar de voorbij suizende bomen. In de spreekkamer onderzoeken ze met hun neusjes de behandeltafel en laten zich gewillig prikken. “Het komt niet vaak voor dat ik zulke onneurotische poezen zie” zei de dierenarts en ietwat gevleid reed ik met het poezenvolk weer naar huis.
Aangezien ik levenslang alleen maar zielige poezen uit het asiel mee heb genomen was ik gewend aan angstige poezen. Mijn witte katje Madelief was zelfs bang voor vogels en verschool zich stiekem achter de struiken, want ze schaamde zich er wel een beetje voor. Achter de struik kon ze net doen alsof ze de dikke duif helemaal niet gezien had.
Mijn Franse katten zijn nergens bang voor en slepen al hun prooien doodkalm mee naar binnen. Hagedissen, vogels, slangen en zelfs een keer een kleine rat. Met de slangen spelen ze handbal. De overigens niet giftige slangen slingeren ze hoog in de lucht, waarna ze ademloos hun vrije val volgen. In de zomer ben ik veel tijd kwijt aan het redden van hulpbehoevende prooien.
“Zijn het Franse poezen?” vroegen mijn buren belangstellend. En toen ik bevestigend antwoordde vroegen ze in alle ernst of ze “ook Frans spraken”. Pas een dag later drong tot me door wat ze bedoelden. Ik spreek Nederlands met mijn poezen. en ze spreken of liever gezegd verstaan geen Frans. Misschien moeten ze eens op een inburgeringcursus.
1 reactie so far
Plaats een reactie
Leven in Frankrijk 
Onwijs leuk verhaal. Ik heb genoten. Ik woon sinds een jaar in Frankrijk en heb mijn Nederlandse poezen meegenomen. Die begrijpen ook geen frans, maar met mijn hond spreek ik wel frans.
Reactie door Carla Smagge augustus 6, 2012 @ 3:13 pmCarla