Filed under: Uncategorized
Parijzenaars
Aan het weggetje waar ik woon staat een klein huisje. Vroeger werd het door een boer gebruikt als opslagplaats, maar in de jaren zeventig werd het opgeknapt en later verkocht aan twee jonge Parijzenaars. Het werden mijn buren. Aardige mensen met wie ik graag zomers een apero dronk. André was computerdeskundige en werkte bij IBM, terwijl zijn vrouw Danielle halve dagen werkte als tandartsassistente en in haar vrije tijd graag schilderde. Het echtpaar had een dochter in de puberteit met paarse haren, een leuk uitziend kind, dat helaas op het punt stond ernstig te ontsporen. Ze gebruikte heroine en als Danielle over haar sprak liepen de tranan over haar wangen.
Een Parijse familie met hedendaagse problemen die graag in de zomermaanden in de Berry verbleven, waar Danielle oorspronkelijk vandaan kwam. Ze waren vergroeid met het dorp en dronken op zondagochtend net als de anderen hun kir bij Martine. Na een half uurtje liepen ze terug naar huis, zette een klein tafeltje op het weggetje en genoten van een lage lunch. Rgelmatig nodigden ze buren uit op de borrel, die gewoonlijk de hele avond in beslag nam. André die een wijnkenner was opende de vele flessen, hij schonk altijd royaal en Danielle liep af en aan met de meest uiteenlopende hapjes. Gezellige avonden bij een doorsnee Frans gezin.
Tot er iets vreemds gebeurde. Van de ene op de andere dag kwam Danielle bij me langs om te vertellen dat hun dorpshuisje te koop stond. Ze wilden weleens wat anders en vertrokken uit het dorp. Later die dag hoorde ik bij Martine een verhaal, dat een en ander verklaarde. Danielle was eerder die week na een dorpsfeest meegegaan met een buurman, teveel gedronken en was bij hem blijven slapen. André was zo boos geworden dat hij zijn rivaal een dreun had gegeven. Een smeuiig verhaal, dat vond iedereen, maar wellicht toch wat overdreven om direct je huis te verkopen.
Het werd nog vreemder, want op een dag in dezelfde zomer pakte het Parijse echtpaar hun spullen in en vertrokken met stille trom. “Als dieven in de nacht”, zei Martine die zich teleurgestelde voelde in mensen die ze al twintig jaar kende. Waarom waren ze geen afscheid komen nemen? Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Er werd in de bartabac een paar dagen over gepraat tot het in de vergetelheid raakte, want er waren weer nieuwe opvallende dingen te bespreken.
Slechts vier maanden later diende de oplossing van het mysterie rond André en Danielle zich aan. En dat via internet. Een Parijse transseksueel had een website opgezet met foto’s van zichzelf en een open brief aan zijn dochter, waarin hij haar uitlegde waarom hij besloten had tot een sekseverandering met de bijbehorende operaties. André was Andrea geworden. En het dorp stond op zijn kop. Vooral de mannen waren diep geschokt. “Ik heb nog met André gevist”, zei Bernard die somber achter een biertje zat. “Ik begrijp het niet! Mannen zijn mannen. En vrouwen zijn vrouwen.” Hij nam nog een slok en zei niets meer. De nieuwe wereld was plotseling binnengedrongen. Transseksuelen waren iets van de televisie. Iets uit de rare buitenwereld die de stad heette. En nu kon de gemeenschap niet anders dan concluderen dat zijzelf iemand kenden die notabene van geslacht veranderde. Zoals altijd nam Martine ferm de touwtjes in handen en sprak het finale woord. “Ze gingen veel te veel naar Thailand op vakantie. Dan krijg je dat.” Ze liep terug naar de bar en haalde een nieuw blad met bier.
Geef een reactie so far
Plaats een reactie
Leven in Frankrijk 